“Daar zijn ze, Pol !” Destijds, in 1973, zei iedereen nog Pol tegen mij, nu Paul. Ik zat samen met Johan in de hall van het hotel Acla da Fontauna in Disentis. We waren op de hoogte gebracht door de directeur dat er een ‘verse’ lichting tafeldiensters tijdens de wissel zou aankomen. En er werd van ons en de andere personeelsleden
verwacht dat we die meisjes, die moederziel alleen aan hun eerste Intersoc-avontuur begonnen, vriendelijk zouden welkom heten. Geen probleem, directeur! Dat hadden we al meer dan één periode gedaan.

In 1973 had Johan een seizoenscontract gekregen als barman. Ik was gedurende enkele zomerperiodes de DJ van dienst. We konden het heel goed samen vinden en met m’n vrouw Gerd en onze twee kindjes klikte het ook vanaf onze eerste ontmoeting..
En toen kwamen de meisjes binnen. Ze waren duidelijk vermoeid van de reis. Ze werden met al hun bagage meteen naar het personeelsrestaurant geleid. Daarvoor moesten ze langs ons passeren, de strategisch opgestelde mannen…. En toengebeurde het ! Johan zag een mooi, blond meisje dat duidelijk een zware valies en
nogal wat sporen van de reis met zich meesleurde. Ze snakte naar  een tasje koffie of iets fris. Maar plots hoorde ze een lange slungel met lang haar tegen haar zeggen: ”Lach eens, meisje! Of kun je dat niet?” Ze werd echt heel boos op die kerel, zo’n arrogante snob!!!! Bah !
Maar na enkele dagen was de sfeer al fel veranderd. Elke avond vroeg Johan mij om als laatste dans “The chapel in the moonlight” van Dean Martin te spelen. En elke avond opnieuw vroeg hij haar dan ten dans. Maar hij kon het plagen niet laten… Op een avond wou Johan weer een grap uithalen : in de lift naar de personeelskamers drukte hij even op de STOP-knop…. Maar jammer genoeg bleef de lift hangen tussen de twee hoogste verdiepingen. Er was geen beweging meer in te krijgen, verdorie!
Ze zaten opgesloten en niemand hoorde hen kloppen op de deur. Pas om 6 uur ’s morgens hoorde de nachtwaker geroep en geklop in de lift. De brave man zei :”Wacht even !” ….  Even later kwam hij hen bevrijden. Johan kon eindelijk gaan slapen, maar Martine … ? Zij werd wel om 6u30 in het restaurant verwacht!
De twee jonge mensen werden daar in Disentis mekaars lief en ook onze allerbeste vrienden. In augustus van het jaar 2023 hebben we onze 50-jarige vriendschap gevierd. We hebben mekaar nooit verloren, kinderen en kleinkinderen weten opgroeien en samen gereisd, ook nog met Intersoc… Gerd en ik beginnen nu aan onze tachtiger jaren, Martine en Johan zijn onze 10 jaar jongere vrienden, al 50 lange jaren.