de bron

    

    nee, misschien geloof je ’t niet:
        tussen rotsen en dorre grond
        zingt een bron een droevig lied
        van een meisje dat men er vond

 

ze was zo zacht, had blonde haren
en ze hield zo van de rust
van een bos zonder gevaren,
de vogels stelden haar gerust
op een dag volgde zij de merels
steeds dieper is ze in het bos gegaan
daar stonden plots drie kerels
koud en roerloos keken ze haar aan
als versteend keken zij haar aan…

        misschien geloof je ’t niet ...

 

ze stonden stil op haar te wachten
zij was onschuldig en ze was zo mooi
ze kwamen nader en ze lachten
de wolven hongerden naar hun prooi
ze kon zich niet verweren
ze zeeg neer op mos en gras
net een vinkje zonder veren
dat uit z’n nest gevallen was
dat uit het nest gevallen was

        misschien geloof je ’t niet ...

 

wanneer men haar heeft opgenomen
als een geknakte witte roos
in zilveren stralen tussen bomen
leek ze een bruid, heel jong en broos
wanneer ze stil is weggedragen
in haar wit en rood verscheurd japon
tussen stenen en bruine blaren
ontsprong een koele waterbron
ontsprong een koele waterbron

        misschien geloof je ’t niet ...