De laatste zomertocht

ik strek mijn lome vleugels uit op deze late zomeravond
en steven, laag het hoofd vooruit in ondergaande stralen badend
ik wil het goudschuim op mijn huid in alle poriën ervaren
alvorens zonder vlerkgeluid de laatste heuveltop te halen

ik steven zuidwaarts zacht vooruit langs heuvels, schaduwgrenzen
een herder speelt nog op zijn luit de late weemoed van mijn wensen
ik groet hem, kijk dan verder uit naar blauwe nevels die omhelzen
het geurige lavendelkruid en ik vergeet de boze mensen

ik hoor geen boze woorden meer, geen schelden, geen koude stemmen
ik duizel in het duister neer en in het niet meer onderkennen
van droefheid en het dwaze zeer waaraan de dichters nooit gewennen
ik daal naar zachte mossen neer waar hete doornen niet meer kwellen

dit wordt mijn laatste zomertocht men vindt me morgen in de regen
een vogel die zijn laatste bocht gemist had, de wind zat tegen
een herfstwind die de terugweg zocht van dromen uit mijn kinderleven
hij joeg me uit de laatste bocht, hij wou met mij geen spel meer spelen