De wind zat niet mee

op het mooie groene eiland

in Dungarvan, zicht op zee

werd de kille lente nog kouder,

want de wind, die zat niet mee

 

na het ebben van het tij

na het vallen van de wind

kwam de tijding tot bij mij

van het heengaan van een vriend

 

nu hij ’t gelaat moest wenden

naar het land vanwaar geen wederkeert

kent hij het grote ongekende

is hij veilig en ongedeerd

 

midden zeven witte zwanen

en witte vlinders aan het meer

zit hij op z’n stoel te zingen

als in de dagen van weleer

 

na het ebben van de pijn

kwam de vloed van het gemis

slechts schoorvoetend zal ik aanvaarden

dat hij er niet meer is